فی امان الله ؛  ای غم های دل

عشق مهساکرده گلشن راه گل

خسته ام ؛ از  افعی و  کین  اِبل

کاش این کین شتر مدفون شود

جای آن؛ قلب همه گلگون شود

هرکجا حال تو باشد روبه راه

میشوم قربان تو شام و پگاه

آرزویم ؛ فقر قلبت باشد : آه

هرچه قلبم میشود شیدای تو

میکند گیتی بسی؛ رسوای تو

کاش با شور نگارم سر کنم

روح اشعار صنم ؛  از بر کنم

قلب شیدا ذبح مه پیکر کنم

آرزویم ؛ قهر  سوز از دل بود  

مابقی عمرم لب ساحل بود

چرا  نگشته  باورت ؛ بسوزم  از  فراق مه

که حاکم دلم تویی؛ به روح خسته پادشه

در آرزوی نازنین ؛ نشسته قلب خون به ره

به غمزه ملیح تان؛ تمام روز و شب غمین

فغان از این همه جفا؛ نموده اهرمن کمین

چرا بسی جفاکنی بجای هرمحبتم

بیا بیا  نگار دل ؛ در  آرزوی  صحبتم

مکن رها پریوشا که درجفای محنتم

تمام  آرزوی دل ؛  نگاه  روی  ماه تو

بدین امل جلادهم؛ غباروخاک راه تو

دلا اندیشه ی لیلی رها کن

جراحتهای وی ؛ تنها دوا کن

بیا نقش پریسایش؛ جدا کن

دگر واقف شدم ؛ مهری نبینی

به جرم عاشقی باغم نشینی

دلا با غمزه ی لیلی؛ به جوشی

که بوی وصل وی هردم بکوشی

فغان اینگونه در غم ها خموشی

چرا  باور  نمی داری ؛ حقیقت

که اصرارت نباشد ؛  راه وصلت

فدای  گام  لیلی ؛ روح  و  قلبم

فغان ازغمزه اش؛ غم شدنصیبم

نشیند  روز و شب ؛  نزد  رقیبم

نصیحت ها  دگر ؛ سودی ندارد

نگارین   راس دل ؛  ناوک بکارد.

فراق نازنین دلها چون خون کرد

تمام روز وشب؛ غمها فزون کرد

امیدما  به غایت ؛ سر نگون کرد

فغان از خواهش قلبم ؛ دوباره

که باشد در تب مه ؛ پاره پاره

همی در باور ؛ مادی گرایی

که اکثربوده در ماتم سرایی

بود سود عمل تنها ؛ فرایی

الهی ؛ منجی عالم ندا کن

زِمهر  واقعی ؛ ما را وفا کن